!!एउटा जिवनको प्रेम !!

मानव जिवनको आ-आफ्नै रुपरेखाहरु हुन्छन् । जो कसैले बनाउन अनि भत्काउन सक्दैन । जसलाई उपरवलाको देन भनेर बुझिन्छ ।

म सानो छदा देखीनै चञ्चले अनि मिलनसार स्वभाबको थिए । र त्यो बाल्यकालको स्वभावलाई अहिले सम्म पनि मैले सुरक्षीत राख्दै आएको छु । सायद म अलिक चुलबुले स्वाभावको भएरनै होला ! मैले जिवनमा अनगिन्ती प्रशंसाका विषयहरुलाई चुम्न पुगे भने, त्यतिकै तिरस्कारहरु पनि ।
कुरा केही समय अघिको हो । म त्यो समयमा १६/१७ बर्षो थिए । मानव जिवनको त्यो बखत भनेको चन्द्रमालाई पृथ्वीमा मिलाउने र अकाशका ति ताराहरुलाई आफ्नो अन्जुलीमा अर्टाई राख्न सक्ने साहस आउने गर्दछ ।
सायद भाग्यको रेखामानै त्यस्तै कोरीको थियो होला । प्रसंग यस्तो छ ...........! म सानै देखि पत्र पत्रिका भने पछि हुरुक्कै हुन्थे । दैनीक, साप्ताहिक अनि मासिक सबै खाले पत्रपत्रिकाहरु हर्ेर्ने गर्थे । एक दिन मैले पर्ुवअञ्चलको लोक प्रिय मासिक पत्रिका "सगरमाथा सौगात" हर्ेर्ने अवशर पाए । मैले जुन मेग्जिनको भित्री अंगहरुलाई पल्टाउदै अघि बडिरहेको थिए । अचानक पत्रमित्रता स्तम्भ भएको पृष्ठमा आखाँ जुध्न गयो । र मैले पनि आफुलाई जहा समाबेश गर्ने साहस गरे । अनि तत्काल सम्पादक मण्डललाई मैले सर्म्पर्क गरे र मैले आफुलाई पत्रमित्रता स्तम्भमा समाबेश गर्न सफल भए ।
एक दिनको कुरा हो म कलेज बाट घर तर्फर्फकन्दै थिए । मेरो पछि-पछि एक जना दाई साइकलको बेल मार्दै म भएकहाँ बेगमा आदै हुनुहुन्थ्यो । उहाँ केहि नजिक आइ पुग्नु भयो । उहाँ हुलाकी दाई हुनुहुन्थ्यो । हुलाकी दाईलाई मैले नमस्कार दाई अनि यति बेगमा कहाँ सम्म लाग्नु भा- भनेर उहाँलाई सोधे । उहाँले भन्नु भयो मैले भाइको कोशेली लिएर आएको हो भन्दै एउटा रजिस्टर पत्र मेरो हातमा थमै दिनु भयो । मलाई धरै खुलदुली लाग्न थाल्यो यो कसले लेखेको होला- कहाँ बाट आएको हाला- भन्दै मैले हत्तार हतार पत्र खोले हतारमा पत्रनै च्यातीएछ । पत्र यसरी सुरुवात गरिएको थियो ।

मिती २०५७ साल ०२ / २२

हृदयी स्पषर्ी अदृश्य मित्र रोहन जी.(नाम परिवर्तन)......!
अविरल सम्भनाको साथै अनमोल मायाँका अनुपम लहरहरु...........!! सायद तपाइलाई अनौठो महसुुुस भइरहेको होला, बसन्तको पालुंवाले मिठो सुवास उर्ढाई ल्याए सरि, अचानक अपरिचित मित्रको पत्र हातमा पर्दा कृपया अन्याथ नसोचि दिनुहोला । तपाइले सगरमाथा सौगातमा पत्रमित्रता स्तम्भ सहित आफ्नो एउटा रचनालाई पनि प्रस्तुत गर्नु भएको रहेछ । मलाई धैरै राम्रो लाग्यो । र तपाई सँग परिचित हुने उत्साह जाग्यो त्यसैले मैले तपाईलाई २शब्द कोर्ने कसुर गर्दैछु । यदि मेरो गल्ती भए अन्जान मित्र सम्झी माफि गर्नु होला । सम्भब भए मेरो पत्रको प्रतिउत्तरमा आफ्नो २ शब्द कोर्न कन्च्यूर्साई नगरी दिनु होला भन्दै ओझेल पर्दछु ।

उहि अपरिचित मित्र
रोहीमा -नाम परिवर्तन)

यसरी लेखिएको एउटा अपरिचित पत्र मेरो हातमा पर्न सफल भयो । मेलै पनि त्यो पत्रको प्रति उत्तर दिनमा कन्चुर्साई गरिन । सहजै प्रति उत्तर दिन सफल भए। त्यसरिनै हामी विचको अदृश्य पत्र-मित्रताको यात्राले निरन्तर दिदै गयो ।
र त्यसरी हाम्रो मित्रतालाई अझ प्रगाढ बनाउनको लागी हामि बिच भेट हुने सल्लाह पनि धेरै पटक भयो । खोई..समय र परिस्थितीको खेल भनौ या त .................कहिले भेटको अवशर मिलेन । पत्रचार निरन्तर चलि रहेको हुन्थ्यो । हाम्रो मित्रताको यात्रापनि ५ बर्षवितिसकेको थियो । त्यतिकै एक अर्का विच भेटनै नभई म आफ्नो अधुरो जीवनको उज्यालो मार्गको खोजिमा बैदेशिक भुमी तीर हानिए । तर पनि मैले आफ्नो विगतका ति बाचा बन्धनहरुलाई तोड्न सकिन । किनकी हामी जहिले पनि एकले अर्कालाई जिवनमा कहिले पनि नभुल्ने जस्तो सुकै अवस्थामा पनि मित्रताको सम्बन्धलाई कायमनै राख्ने अठोट गरेका थियौ । म आफ्नो मात्रि भुमिदेखि केहि टाडा रहेर पनि उनीलाई पत्रचार नगरि बस्न सकीन । हामी बिच पत्रचार भई रहयो ।
त्यो अदिृश्य मित्रताले थाहै नपाई सात बर्षपुरा गर्न लागेको थियो । यसरी सात बर्षसम्मको मित्रतामा कहिले काहि पत्रमा फोनमा केहि रेला ठठ्ठाकाकुरा हरु पनि हुन्थे । तर उनिलाई मैले कहिले जिवन साथी बनाउछु भन्न सकिन् र उनिले पनि ....................

मैले उनीलाई नदेखे पनि मलाई यति कुरा स्पष्ट थियो । उनि इमान्दार, सहनशिल अनि एक योग्य महिला हुन भनी। र उनिलाई पनि मेरो बारेमा सबैकुराको जानकारी भइ सकेको थियो । यसरि पत्र-मित्रताको लामो यात्राले एक दिन अचानक अर्कै रुप लिन पुग्यो । उनले एउटा कुरा नलजाई कन भनिन् मलाई । सायद उनिले मेरो मनलाई राम्रोरी बुझि सकेकी थियीन होली । तर मैले हामी बिचको मित्रतालाई अझ प्रगाढ बनाउनको लागी कहिले पनि उनी माथी चाहेर पनि त्यस्तो कुनै प्रस्ताव राख्न सकिन् । जब कि उनीले बाटो खोलिन् मैले पनि त्यो गोरेटो लाई आत्मासाथ गर्न बाद्य भए । भन्नु पर्दा मलाई पनि उनको आबश्यकताका मुनाहरु पलाउन थालेका थिए । मैले पनि उनिलाई सहर्षस्वीकारे । र हाम्रो मित्रताको सम्बन्ध त्यो दिन देखि प्रेम र प्रेमीका परिणत भयो । त्यो सात बर्षपछिको अति मिठो फल थीयो ।
समय यसरिनै दिन पछि रात, रात पछि दिन गर्दै चलिरहेको थियो । समयले पनि थाहै नपाई कति चाडो कोल्टे फेरेछ । जवकी हाम्रो प्रेम यात्रा ६/७ महिनाको ढौडानमा थियो । एक दिन एका विहानै मैले उनिलाई फोन गर्नै कसुर गरे जुन दिन अति महत्वपर्ुण्ा दिन थियो "भ्यालेन्टाइन डे" । जो प्रेमी र प्रेमीका बिचको अति महत्वपर्ुण्ा दिन र मैले उनको नम्बर डायल गरे । लामो रिङ्गङि भयो कसैबाट पनि फोन रिसिब भएन । फेरि रि डायल गरे...........एक सानो बच्चीले फोन उठाइन् ! मैले ति बच्चीलाई रोहिमालाई देउन नानु भन्न पनि सकेको थियीन ती बच्चीले हत्तार हतार तोते बोलीमा अंकल रोहिमा आन्टी त हुनुहुन्न । उहाँ त अंकलको घर गई सक्नु भयो । भनीन् ! मैले कसरि विश्वास गर्ने - सायद नम्बर गल्ति भयो होला भनी मैले पुन डायल गरे उनकी बहिनी स्वस्तिकाले फोन उठाइन । उनि बोल्न साथ मैले स्वास्तीका हुन भनी ठम्याउन सके । उनीले पनि मलाई चिनीन् । मैले कुरा गर्नुनै पाइन उनिले कुरा गर्न थाली सुन्नु त ! म आज तपाईलाई कसरी सम्झाउ - के भनौ - भन्दै भनी मैले भने के भाको हो त्यो त भन! भने उनिले सरिल म दिदिको तर्फाट धरै माफी माग्दछु । मलाई पनि थाहा छैन दिदिले किन यस्तो निर्णर्य गरिन भनेर । भन्दै माफीका कुराहरु गर्न थालिन उनीले मलाई सम्झाउन कुनै आबश्यक नभएको कुरा भनी दिए । केहि छैन स्वस्तिका आखिर मान्छेले भाग्य बनाउदा बनाउन सकिन्न र भत्काउदा भत्काउन सकिन्न, जीवनमा मान्छेले जति पनि हार र जित जस्ता परिमाणहरु सँग सम्मन्ध कायम गर्दै जान्छन ती सबै लेखन्तका कुरा हुन । जो मानिसको जन्मको छैठौ दिनमा लेखिएको हुन्छ । भन्ने विश्वास छ भन्दै उनिलाईनै सम्झाउन सफल भए । जति मनमा पिडाहरु त थिए तर मैले के गर्ने-- त्यति कलिलो मायाँको मुनालाई चटक्कै निमोठ्दा कसको मन नदुख्ला र -- तर म मेरो भाग्यलाई दोस दिन्दै चित बुझाउन बाध्य भए ।

यो सब कसरि भयो त-
ं
जहिले पनि मायाँ गर्नेहरु मायाँलाई धन सम्पत्ति, जात भात सँग जोख्न हुन्न, मायाँ अन्दो र निश्चल हुन्छ भन्छन तर होइन रहेछ । मायाँ कसैले स्वार्थको लागी पनि गरेको हुदारहेछन् । जबकी म सामान्य आयस्रोत को ब्यात्ति थिए । त्यस विच म भन्दा मुल्यवान, दौलतको धनी एक जवान राहिमा माथि आई लागेछ । रोहिमाले जिवनका सारा बाचा बन्धनलाई भुलि मेरो मायाँलाई सम्पतीमा दाँजी दिइन् । जबकी मलाई थाहाँ भो मायाँ भन्ने कुरा पैसामा विग्दोरहेछ। जसको किन बेच पनि हुदो रहेछ । त्यस पश्चात जिवनमा कहिले पनि मायाँको जालमा नपर्ने अठोट गरे । जीवनमा आँशु पिएर भए पनि एक्लै जिउने आफैले बाचा गरे । जवकि युवतीहरु देख्न बित्तिक्कै घृणा जाग्दथ्यो । सबै युवतीहरु धोकेवाज हुन्छन भन्ने लाग्दथ्यो । युवतीहरुलाई कहिले पनि नजिक बाट हर्ेन सकिन !


समयले पनि निक्कै लामो फड्को मारि सकेको रहेछ । त्यो सागर भन्दा पनि गहिरो घाउ धेरै पुरानो भई सकेछ । जसको दुःखाई पनि भुलि सकेको रहेछु । एक दिनको कुरा हो । जुन नयाँ बर्षनयाँ दिन अनि विहानीको र्मिमिरे उसासँगै एउटी अपरिचित युवती सँग परिचित हुन पुगे छु । उनकी नाम पनि कति राम्रो- चाँदनी रहेछ-नाम परिवर्तन) । चाँदनी सँग मेरो कसरि परिचय भयो त- एक्कैसौ सताब्दीको महत्वपर्ुण्ा संचार माध्यम अनलाई मार्फ उनीलाई भेट्न सफल भए । उनि साच्चैनै चाँदनी झै रैछे । उनको त्यो कोयलीझै मोहनी बोली, ति गाजलु आँखा, स्याउझै राता राता गाला देख्दात मैले ति बिगतका गहिरो घाउलाई पनि बिर्सन पुगेछु । अनि ति युवतीलाई अब्याक्त पे्रम गर्न थालेछु । म उनिलाई कति मायाँ गर्थे.....- त्यो कसैलाई थाहाँ थिएन । मात्र मलाई...........किनकी त्यो उनि प्रतिको मेरो अब्यात्त प्रेम थियो ।
जुन दिन सेप्टेम्बर २८ तारीकको दिन थियो । त्यो दिन उनीको जन्म उत्सब रहेछ । मलाई पनि उनिले त्यहाँ निमन्त्रण गरिन । मैले चाँदनीको परिवारलाई चिनेको थिइन । । जुन दिन विहान सबेरै देखि म चाँदनीको जन्मदिनको शुभकामना दिन जानलाई हत्तारीन्दै थिए । भर्खर पलाउदै गरेका जुगाँ र दारी पनि सेवीङ्ग गरि आर्कषक बनि चाँदनीलाई शुभकामना दिन जाने तयारी गर्दै थिए मैले आफ्नो सारा कार्यहरु सिद्धी गरे र आफुले रोजेको जिवन साथी चाँदनीलाई जन्मदिनको शुभकामना मात्र होइन। उनलाई मेरो जिवन सङ्गनिीनै कायम गरि घर र्फकने महान विचारका साथ स्पेसलिष्ट उपहार लिएर म मोटरसाइकल चडेर चादँनीको घर तर्फलागे ।



म चादँनीको घरमा पुगे धुमधाम साथ कार्यक्रम भईरहेको थियो । त्यहाँ चाँदनी मेरो प्रतिक्षामा थियीन । उनि मेरो बाटो कुरेर बसेकी रहेछिन् । केक काट्ने बेला भएको रहेछ । म अलिक अवेर भएकोले गर्दा उनी टोलाई रहेकी थियीन । सबैले उनलाई केक काट्न आग्रह गरिरहेको रहेछन् । तर उनि मेरो पर्खाइमा बसेकी रहेछिन् । म त्यहाँ पुग्न साथ स्वागतका ताली र पटकाहरु पड्कन सुरु भयो । चाँदनीलाई मैले हेप्पी वर्थडे टु यू चाँदनी भन्दै अंकमाल गरे । र मैले लगेको उपहार उनिलाई थमाए । चाँदनीले केक पनि काटिन् । र उनको पिता गगन् सिं स्टेज अघि आई एटेन्शन प्लीज ! यहाँ उपस्थित समस्त महानुभावहरु आजको दिन मेरी छोरीकी जन्मदिन महत्सव मात्र नभै दास्रो अवशर पनि हो । भनी बाबाले एनाउन्स गर्नु भयो म खुसिले गद गद भए मैले जे सोचेर आएको थिए त्यहि भयो । मैले केहि बोल्न पनि सकिन मैले चाँदनीलाई हेरी रहे सबैको आँखा म कहाँ केन्द्रीत थियो । मलाई लाज पनि भयो । चाँदनीकी पिताले फेरी भने "उपस्थित महानुभाबहरु मेरी छोरी चाँदनीको जीवन साथीको परिचय त दिनै पर्यो। उहा हुनुहन्छ । चाँदनीकी क्लास प|mेन जो अमेरीकामा कप्यूटर इन्जीनियरीङ्ग गरेर केहि समयको लागी नेपाल र्फकनु भएको छ । यो पहिलो केकको टुक्रा चाँदनीले उहालाई खुवाउनु पर्ने छ । भनी नसक्दा मेरा ती नयनहरुबाट आशँुका धाराहरु अविरल बगिरहेका थिए। मैले आफ्नो मनलाई सान्तावना दिलाउन सकिन म त्यहाँ बाट बाहिर निस्कीए कसैले मलाई रोक्ने कोसिस गरेनन् । म आफ्नो मोटर र्स्टाट गरि ढौडन लाग्दा पछि बाट एउटा आवज आयो ...रोहण.....रोहण सुनत...प्लीजव रोहण......!! भन्दै चाँदनी आउदै रहेछिन् । मैले केहि भन्न सकिन -भक्काने स्वरमा) चाँदनी मैले तिमीलाई नकरात्मक दृष्टीकोणले हेरेछु सरि चाँदनी र म यो तिम्रो जिवनको गरिमामय कार्यक्रमलाई न्यालेर बस्न सक्दीन भन्दै म घ्वाक घ्वाक घाटी फुलाइदै रुन्दै आफ्नो बाटो तर्फ लागे । त्यतिबेलानै मेरो गालामा ट्याम्म आवाज आयो । मैले एकछिन त तोरिको फुलनै देखे । केही पनि सोच्न सकिन यसो आँखा खोलेको त राती छ । राम्रोरी सम्झेको त ओछ्यानमा पो हेहेहेहे !!