प्रिय अर्धङेनी अल्पकालिन जीवनको दिर्घकालिन सम्झनाका लहरहरू ! समय र परिस्थितीको भेल संगै दलदलौदो छालहरूमा छ-छल्किन्दै भए पनि एक मुष्ठी सासलाई सुरक्षित सात राख्न सफल भएको छु। र तिमीमा पनि सधा स-कुसल रहोस भनि भगवान सँग प्रथना गर्दछु !
समयले पनि कति चाडै फडको मारि सकेछ ? सायद तिमिले त घरमा चुलो र चौको, घास-दाउरा, उकाली-ओराली गर्दा/गर्दै आजको महत्वपुर्ण हाम्रो दिनलाई बिर्सी सक्यौ होली ! सम्झन पनि कसरी सक्थ्यौ र? जबकी तिमी आफ्नो गृह कार्य तालिकालाई समय दिनमै ब्यस्त छौ भने होइनर ? त्यसैले आजको महत्वपुर्ण समयलाई स्मरण गर्दै तिम्रो र मेरो जीवनको महत्वपुर्ण दिनलाई नजिकबाट एउटा उत्सवको रुपमा मनाउन नसके पनि २१सौ सताब्दीको भर पर्दो सन्चार माध्यम टेलिफोन उठाइ तिमिसँग टेलिफोन बाटै यस उत्वसबलाई मनाउन भनि कयौ पटक फोन गर्दा पनि संपर्क हुन सकेन । शायद मेरो भाग्यमा आज तिमी सँग मिठासमय कुरा गर्ने अवशर नजुरेको होला। नेपाल टेलिकमको गडबडी पनि कसरी भनौ? म संगै भएका सहकर्मी मित्रहरूको फोन सहजपुर्ण तरिकाले लागिरहेको थियो ! त्यसैले मैले सन्चार माध्यमलाई त दोस दिनै सक्दिन ।
आजको दिन तिमीसँग कति धेरै कुरा गर्ने मन हुँदा हुँदै पनि समय अनि परिस्थितीले मलाइ त्यो समय जुर्न सकेन । तर पनि आज भन्दा ठीक २बर्ष अगाडीको हाम्रो जीवनको पहिलोभेटलाई स्मरण गर्दै। त्यो दिनको प्रत्येक क्षणहरूलाई बर्तमानमा पणिरत गरि मनमनै रमाउदै बसेको छू। आज भन्दा ठीक २बर्ष अगाडी आजको दिन मेरो र तिम्रो लागि कति महत्वपुर्ण थियो। जब तिमी आफ्नो कार्य स्थलबाट नेपाल फर्किन्दै थियौ। त्यस पच्छी त मलाइ एक सेकेन्ड बिताउन पनि घन्टौ जस्तो लाग्दथियो। रात पच्छीको बिहानीको पर्खाइमा युगौ युग बिते जस्तो लागेको थियो । बल्ल तल्ल पुर्वी अकासबाट प्रिथिविमा बिहानिका उसाहरू छरिन सुरु भयो । म छामछम-छुमछुम गर्दै । तिम्रो र मेरो सम्बन्धमा कसैको नजर लगागोस भन्दै तिर्थस्थल निस्किए !त्यस पच्छी तिमी आउने अकासे बाटोमा हेरी रहे। कुनै पेलेन आउने साथ मेरि नानु आयिन, भन्दै पागल झै आफै रमाउदै नाचिरहेको थिए !दिन भरिको पर्खैमा बस्दा बस्दा लगभक ३:४५ बजे तीर अन्तराश्ट्रिय बिमान स्थलको आगमन चार्टमा हेर्दा तिमी हावैजहाजबाट उत्रिसकेको छौ भन्ने कुरा बुझे । र आफैलाई कस्तो कस्तो लाग्न थाल्यो? जीवनमा कहीले प्रत्यक्ष नदेखेकी, नभेटेकी मेरि प्रियसीलाई म कसरी बोलाउ ? कसरी स्वागत गरौ? भन्दै मनमनै आतुर थिए। पछाडिबाट मलाइ सबैले जिस्काइ रहेका थिए । हामि चिनौदैनौ तपाइलेनै हाम्री दिदि लाई चिन्नु पर्छ हाई भन्दै बहिनि लगायत अन्य आफन्तहरूले मलाइ जिस्काइ रहनु भएको थियो । मलाइ झन झन लाज लाग्यो । र आफै सर्मान्दो भए तर तिमिले मलाइ अनलाइनमा देखाएकी त्यो लग्गेज राम्रो सँग मेरो मस्तिकमा राखेको थिए ! आगमन द्वारको नजिक्कै उभिएर हेरी रहे । मैले मान्छेलाई चिन्न नसके पनि लग्गेजलाई राम्रो सँग चिनेकोले तिम्रो लग्गेज कति बेला निस्कन्छ भन्दै हेरी रहे ~ । र निक्कै लामो समयको पर्खाइ पच्छी निलो कलरको लग्गेज मा रातो कलरको बोर्डर भएको एउटा लग्गेज दोर्यौदै तिमी आई रहेकी जस्तो लाग्यो र म बेहोसमाइ मेरि नानु.......! भन्दै कराएछु! जबकी म अँगालोमा बाधिन जाँदा ~~ अरे! ल ल तपाइ/? को हो? भन्दा आफै छक्क परे तर वास्तबमा ती युवती तिमी थिएनौ । फेरी सरी भन्दै आफ्नै पहिलेको ठाउमा आए सबै जना गलल हासे !! म अझै सर्मान्दो भए र भाई बहिनालाई अगाडी उभ्याऐ र म उनिहरुको पछाडि बसेर तिमि आउने बाटो तर्फ हेरी रहे ! निकै लामो समयको पर्खाइ पच्छी भाई बहिनाहरू दिदि!दिदि! भन्दै कराए ! र मैले तिमिलाइ धेरै नजर हरू बिचमा ठम्यौन निक्कै गाह्रो महसुस गरे ! तर पनि उनीले त मलाइ पक्कै चिन्छिन भन्दै म आफै अगाडी अगाडी सरे । जबकी तिमिले अती सभ्य अनि कोमल भसामा दर्शन ! हजुर हजुरनै ....!! भन्दै तिमी अकमकिन्दै मेरो नजिक तिमी आउँदा तिमिनै मेरि अर्धङेनी हाउ भन्ने बिश्वस जाग्यो ! र हामि जिवनभरीको जिवन साथिहौ भन्दै अँगालोमा बधियौ ! र रबी दाई, उदय भाई, उपसना, सारिका, एकजना भाईको त नाम सम्झनै सकिन र तिमी अनि म एउटा मोटरमा चडेर सरर आफ्नो बाटो लाग्यौ थाहै नपाई एयर्पोर्ट देखि सतुङल सम्मको लामो यात्रा पनि कति चाडै पार गरेछौ ? जब घरमा पुगी सकेका थियौ !
जीवन मरेर गए पनि सम्झनात रहिरह्न्छ!जीवनका अतितीहरू पनि कहीले काही बर्तमान भएर आइ दिन्छन!!
No comments:
Post a Comment
प्रिय पाठक मित्रहरु तपाईंहरुले मेरो ब्लगलाई ब्राउज गरिदिनुभएकोमा धन्यवाद ! र लेख रचनाहरु को अध्यायन पछी कृपया कमेन्टपनी लेखी दिनुहोला तपाईंहरुको सल्लाह र सुझपनै मेरो सफलताको प्रतिक हुने छ । तर प्रतिकृया लेख्दा शिर्सक सँग सम्बन्धित प्रतिकृया लेख्नु होला । कृपया जताभाबी अपच शब्दको प्रयोग नगरिदिनुहोला । धन्यवाद ! धन्यवाद !! धन्यवाद !!!